Voor het tijdschrift Bike&Trekking schreven we verschillende columns
Straat in. Steegje door. Bruggetje over. Fiets tegen de lantaarnpaal en net tegen sluitingstijd zit ik hijgend op de gietijzeren stoel. Al wijzend naar mijn haar stamel ik “poco” en houd mijn duim en wijsvinger een stukje van elkaar. De eerste knip is snel gezet. Plukken haar vallen op de met zwart-wit tegels betegelde vloer waar een schurftig hondje tussen het geknipte haar scharrelt. Flessen gekleurd haarwater staan op een flink doorbuigende plank. Zes scheermessen in een rekje, een aangekoekte scheerkwast en een oude handtondeuse. Ik begin me te realiseren dat de door mij in de haast gekozen haarsalon de tand des tijds maar ternauwernood heeft doorstaan. Datzelfde geldt voor de eigenaar. Een vette, naar links gekamde haarlok, waarboven op het enigszins kalende achterhoofd, drie naar buiten stekende plukken haar staan, geven niet het idee dat de kapper een liefhebber van zijn eigen vak is. Zwaar hijgend buigt hij zich over mij heen waarbij de scherpe geur van te zware aftershave de ongewassen toestand van zijn lichaam moet maskeren. Zijn buik drukt tegen mijn rug aan, ik voel de adem in mijn nek. Knip, knip. Langzaam maar zeker verandert mijn haardos in een zielig hoopje dons. Er blijft weinig over en daar is het mij eigenlijk ook om te doen.
In de spiegel kijkend kom ik erachter dat deze kapsalon wellicht niet mijn beste keuze van de afgelopen tijd is. Fietsend door Spanje wilde ik snel van mijn haardos af en ergens in een van de dorpjes onderweg vond ik deze kapsalon. Zonder te kijken ben ik naar binnen gestormd en nu kom ik erachter dat hier waarschijnlijk het afgelopen decennium geen klant binnen is geweest en dat mijn aanwezigheid voor de beste man het hoogtepunt van de week is. Vol overgave wordt er aan mijn haar getrokken. Een natte lik van het hondje op mijn benen en intussen krijg ik van de kapper de laatste roddels uit het dorp te horen.
Goed beschouwd wil je hier eigenlijk niet worden geknipt, maar tegelijkertijd geniet ik enorm. Hier kom ik niet wanneer ik met mijn leasebak glad geknipt door Nederland rij. Hier kom ik alleen maar wanneer ik op de fiets rondtoer en de nood maar hoog genoeg lijkt. Net zoals ik afgelopen nacht bij de koeien heb geslapen en de nacht daarvoor bij rondtrekkende zigeuners de maaltijd heb genuttigd. Hier kom je niet omdat je in het “normale” leven je zaakjes voor elkaar hebt. Hier kom je niet omdat in het “normale” leven alleen maar ingecalculeerde risico’s aanvaardbaar lijken te zijn. Een soort schijnzekerheid creëren die maar weinig ruimte over laat voor onverwachte momenten. Momenten die zo noodzakelijk zijn om open te blijven staan voor nieuwe impulsen.
Hoe meer kilometers ik fiets, hoe meer risico’s ik durf te nemen. Hoe meer kilometers ik fiets, hoe meer het onwaarschijnlijke waarschijnlijk wordt. Hoe meer kilometers ik fiets, hoe meer ik erachter kom dat fietsers mensen zijn die in meer of mindere mate bereidt zijn om heel af en toe de veiligheid op te geven om een stukje van de wereld te ontdekken. Die bereid zijn om met een ongewone haardos de volgende etappe te fietsen omdat de ervaring, van de door de tijd in steek gelaten kapsalon, nou eenmaal waardevoller is dan een gladde coupe.
Comments