Voor het tijdschrift Bike&Trekking schreven we verschillende columns
Eindelijk. Het glossy magazine is uitgekomen. Eenmalige uitgave. De Martin.
Ja, gewoon De Martin. Of liever gezegd: de boer Martin. Je kent hem wel, het televisie programma wat je altijd met je schoonmoeder moest kijken, Boer zoekt Vrouw. En Martin is zo’n boer die op zoek was naar een vrouw en nu eindelijk heeft gevonden.
Martin heeft zijn voormalige partner verloren met de vreselijke ziekte kanker. En omdat een groep agrariërs (mooi woord voor boeren) met z’n allen een paar keer de Alpe d’Huez op denderen om geld in te zamelen voor het onderzoek ter bestrijding van kanker. En omdat deze wielrenners voortkomen uit de een agrarische uitgeverij hebben ze Martin, collega-boer, gevraagd of zijn naam prominent op de cover mag komen te staan. En dat mocht. Cirkeltje was rond.
De jongens van de redactie De Martin zijn toen flink tekeer gegaan. RTL Boulevard erbij gehaald, kranten, pers, radio. En allemaal voor noppes. Gewoon, voor niets. Omdat ze het belangrijk vonden. Iets om voor te vechten.
Een paar maanden geleden werd mij gevraagd om mee te werken. Eigenlijk om aan te sluiten. Om in het wiel te zitten om maar een beeldspraak te gebruiken. De vraag was simpel: mogen we een uitgebreide portfolio van jou werk plaatsen. Waarom? Omdat ik ook fiets. Simpel, helder.
En dat mocht. Ook voor niets, noppes. Omdat we een band hadden. We fietsen allemaal. We weten wat het is om vreselijk kapot te zitten. Onderuit te gaan. Pijn te hebben. En we weten vooral hoe waanzinnig lekker het voelt om weer overeind te krabbelen. Geen grootser moment voor de ego van een man om na 150 km kotsend op de fiets in de laatste beklimming met net een bandbreedte verschil te ‘winnen’ van je beste vriend om daarna in de armen van je vrouw te vallen en uitgebreid te vertellen hoe zwaar het was en hoe sterk jij eigenlijk wel niet bent geweest. De gehele midlife crisis vliegt stante pede aan je voorbij.
En als je dat gevoel kent dan ken je ook het geluk diep in je. De wetenschap dat je elke keer weer je lichaam kapot kan beuken omdat je de zekerheid hebt dat het altijd weer overeind komt. Dat is puur, intens geluk.
Mijn vader kreeg kanker. Tien dagen later was hij dood. Schot door de familie. In een oogwenk was het voorbij. Zo snel dat ik af en toe me nog niet realiseer dat hij er niet meer is.
Daarom werk ik van ganse harte mee aan dit initiatief. Niet omdat ik geloof dat alles nu gelijk goed komt. Maar omdat dit het enige is wat ik kan. Ik kan fietsen en fotograferen. En als ik heel eerlijk ben deed ik het absoluut niet voor niets, noppes. Ik deed het voor iedereen die zich belangeloos inzet voor een mooie wereld. Die zich niet afvragen of het wel zinvol is. Die gewoon gaan, doorzetten.
Of zoals Paul van Vliet het ooit schreef:” Ik drink op de mensen, Die bergen verzetten, Die door blijven gaan met hun kop in de wind. Ik drink op de mensen, Die risico's nemen, Die blijven geloven, Met het geloof van een kind.”
Zo is het maar net. veel succes jongens op de Alpe d’Huez.
