Op de camping kwamen we ze tegen. Camping van staatsbosbeheer. In wat eigenlijk het voorjaar zou moeten zijn. Temperatuur ver onder nul die gelijk stond aan de liefde tussen de twee tortelduifjes voor ons. Zo rond de veertig. Grijs rond de slapen maar in het hoofd nog het gevoel dat de echte leeftijd rond de twintig was. Dat wil zeggen, bij de man. De vrouw had de pest erin. Behoorlijk de pest. Met haar old-style fiets tussen haar benen keek ze ons aan met een blik waar we veel zadelpijn, gezwollen steenpuisten en pijnlijke schouders in terug te vinden was. En voordat we er erg in hadden kwam er een enorme waterval aan klachten over haar fiets over ons heen met daar tussendoor verweven indirecte, maar steeds vaker directe, verwensingen naar haar man die zich zo had laten meeslepen met jeugdsentiment waardoor ze nu op een soort racefiets reed met mooi bruin stuurlint zonder vering, dito hard lederen zadel en een frame wat al bij de minste belasting zwabberend over het wegdek reed. ‘Staal geeft veel meer vering’, was het argument van haar man die hopeloos een poging deed om nog enig eigenwaarde overeind te houden.
‘Vering, mijn reet’, was het antwoord van vrouwlief. En toen manlief nog enigszins sputterde dat je zo’n unieke fiets wel moest inrijden was het duidelijk, hij moest buiten slapen.
Ik stook het vuur op en even later komt hij bij me zitten.
‘Ik lees alle web forums, lees alle websites, heb me er helemaal in verdiept en dan krijg je dit’, verzucht hij blazend boven een mok koffie. ‘Maar weet je wat het is Marco, ik ben er later achter gekomen dat veel van de forum leden zelf helemaal niet zoveel fietsen. Dat het ze vooral om het mooi maken van fietsen gaat en dat technieken van de jaren zeventig geadoreerd worden alsof daarmee de wereld is veroverd. Ik weet nu pas dat de nieuwe technieken veel robuuster zijn maar zeg dat niet tegen mijn vrouw. Want toegeven, dat nooit!’.
We zitten stil voor ons uit te kijken. Achter ons horen we het lachen van onze twee vrouwen. Lisette rijdt rond op de retro fiets van haar en zij bekijkt de stevige wereldfiets van Lisette. ‘Mooie fiets roept Lisette’, rijdt heerlijk.
Ik stoot hem aan. Zeg Gerrit, ik mag je toch wel Gerrit noemen? ‘Tuurlijk’, bromt hij. ‘Ga naar je liefje toe, geef je ongelijk toe, verkoop dat stalen dranghek en kies een mooie nieuwe fiets uit. Dat doet heel even zeer maar daarna gaat ze lachen, is ze gelukkig en voordat je weet zit je met je kont op het strand van Zuid-Spanje waar je met haar naar toe bent gefietst midden door Frankrijk waar de zon altijd schijnt, zij geen last heeft van steenpuisten en het ‘s avonds in de tent heerlijk romantisch is.’
Zijn ogen beginnen te schitteren, hij kijkt me aan en draait zich om.
Kom op schat, we gaan naar huis, we verkopen de de fiets. Op naar Spanje!
Het wordt een hete zomer.
Voor het tijdschrift Bike&Trekking schreven we verschillende columns
