Voor het tijdschrift Bike&Trekking schreven we verschillende columns
‘Ben je nu blij dat je die reis hebt gemaakt?’
‘Ja, ja, natuurlijk, dat is altijd mijn droom geweest’, antwoordt ze. Dan is het even stil. Ze kijkt even naar haar vriend, even naar buiten, en wanneer haar ogen mij weer ontmoeten zie ik de vertwijfeling.
Een diepe zucht, een knak in de stem. ‘Natuurlijk ben ik blij dat ik het heb gedaan maar dat wil niet zeggen dat het gemakkelijk is geweest’, vervolgt ze. ‘Het weggaan is niet zo moeilijk. Je hebt het druk om al je zaken te regelen en voordat je het weet vertrek je. En ook de eerste maanden waren goed. Eigenlijk één grote vakantie. Maar bij Turkije ging het fout. Te warm, te veel mensen, te veel drukte op de weg, te veel kleine problemen……te veel elkaar.
Ja, en wellicht vooral dat laatste, te veel elkaar. Ik zag hem overal. Voor me, achter me, naast me en ’s avonds in de tent boven me. Het bleek dat we prima partners zijn in het rustige Nederland maar dat het maken van een wereldreis op de fiets totaal iets anders is. Ik weet nu dingen over hem, die ik liever niet had willen weten. De kern van het verhaal is dat je tijdens het maken van een wereldreis op de fiets elkaar echt leert kennen en dat dit niet altijd een leuke ervaring is’.
Lisette en ik kijken elkaar aan. Enigszins beduusd nemen we afscheid.
Het maken van grote reizen op de fiets kun je denk ik het best vergelijken met het verbouwen van je huis. Alles staat op zijn kop, iedereen moet zijn draai vinden en als je niet oppast zit je elkaar continue op de huid. Je kent dat wel: alles onder een dikke laag stof en terwijl je boterhammen met pindakaas met korreltjes cement wegwerkt, duwen spelende kinderen het nieuw gemetselde muurtje om waarachter je vriendin zich na een lange werkdag rustig staat te douchen en ze met het douchewater en al de trap af komt glijden. Stel je die sfeer voor en voeg daaraan een temperatuur van ver boven de 40 graden toe, een ongelooflijke smerigheid en een cultuur waar je geen touw aan vast kunt knopen terwijl je die dag nog wel even 120 kilometer “moet” fietsen. Wedden dat de seksuele driften op een laag pitje komen te staan wanneer je zonder je te kunnen wassen in je tentje kruipt?!
En toch, na een mooie klim, boven op een berg, met een uitzicht waar elke nuchtere Nederlander tintelende gevoelens bij krijgt, komt Lisette boven. Mooi, bezweet, spieren gespannen, verbeten trek rond de mond. We vallen elkaar in de armen. Weer gelukt! ‘Mooi hè’, roept Lisette. ‘Schitterend’, antwoord ik, met mijn rug naar het uitzicht gekeerd kijkend naar haar lichaam. ‘Wat denk je, kom je tijdens het maken van een grote reis op de fiets te veel te weten over elkaar?’ vraag ik. Ja, natuurlijk. En misschien ook wel meer dan de gemiddelde Nederlandse koppels van elkaar willen weten. Maar het gaat erom de kennis in het juiste perspectief te zien. Het gaat erom dat je weet los te laten waar dat kan, de ruimte te geven waar dat nodig is. Eigenlijk wordt je tijdens zo’n reis in een snel tempo geestelijk volwassen. En was dat ook niet één van de redenen waarom we reizen?
Ze stort zich naar beneden. Het ravijn in. Remmen los, ogen tot spleetjes geknepen, tranen langs de wangen, shirt strak langs haar lichaam.
Vanavond maar eens een mooi hotelkamertje boeken.
Kommentare