Voor het tijdschrift Bike&Trekking schreven we verschillende columns
Wij zijn ouderwets. En niet alleen dat, eigenlijk accepteren we ook nog veel teveel.
We wentelen ons in technieken die al jarenlang bestaan en die in stand worden gehouden onder de noemer van “authentiek” of “betrouwbaar”. Het is zelfs sterker. Fabrikanten die aangeven niet te willen innoveren maar gebruik maken van degelijke onderdelen die hun betrouwbaarheid al jarenlang hebben bewezen worden gezien als de maatstaf voor hoe het eigenlijk zou moeten. We houden van wat we kennen en hebben angst voor het nieuwe. Zo kan het zijn dat fietsenleveranciers jarenlang nieuwe ontwikkelingen propaganderen als kwetsbaar en onnodig en daarbij de collega’s die wel naar de toekomst kijken negatief bejegenen.
En wij als fietsers accepteren dat. En dat is vreemd. En tegelijkertijd ook tegenstrijdig. Op andere markten vertonen wij als consument een heel ander gedrag. We fietsen met de meest geavanceerde elektronische speeltjes maar doen dat wel op een fiets met ouderwetse rem- en versnellingskabels die vastlopen na elk regenseizoen wat alleen na groot onderhoud weer verholpen kan worden.
Wij fietsen met high tech kleding waarin elke pool- of jungle reiziger in de jaren 30 nog maar van kon dromen maar accepteren ook dat de mooie dure broek aan schuurt tegen een met olie besmeurde ketting die om de paar duizend kilometer vervangen moet worden.
Natuurlijk, ik ken de argumenten om bij het oude te blijven. Ik ken de verhalen van onbetrouwbare nieuwe fietsonderdelen die geen wereldreis aankunnen. Ik ken het gevoel om in Congo te staan zonder dat ene cruciale onderdeel waarmee je fiets echt niet zonder kan. Ik ken het allemaal. Been there, done that.
Maar het gaat mij te ver om daarmee alle nieuwe ontwikkelingen als risicovol te beschouwen. Sterker nog, wij als fietsers mogen van fabrikanten een onderhoudsarme fiets verwachten die minstens 20.000 kilometer meegaat zonder dat er kettingen, kabels, remblokken, banden, spaken, handvaten, enz vervangen moeten worden. Wij mogen van fabrikanten een fiets verwachten waarvan je niet smerig wordt omdat lagers aan de buitenzijde met vet zijn besmeurd. Wij mogen als fietsers van fabrikanten verwachten dat een fiets geen uitstekende onderdelen heeft als kabels waaraan je blijft haken.
En wij mogen zelfs van fabrikanten verwachten dat bij een fiets van 3000 euro dit allemaal vlekkeloos functioneert, volledig voldoet aan het doel waarvoor de fiets is gebouwd en er ook nog heel mooi vormgegeven uitziet.
Dat mogen wij van fabrikanten verwachten, sterker nog, dat moeten we van ze eisen.
Wij, als consument, moeten op onze beurt ruimte geven voor alle bedrijven en initiatieven die hieraan meewerken.
Juist in deze crisistijd is er ruimte voor fabrikanten die “out-of-the-box” denken zoals dat zo mooi heet. En als wij dat ook doen gaat de crisis iets heel moois opleveren.
Wie van de fabrikanten pakt de handschoen op en maakt de eerste onderhoudsvrije fiets die 20.000 kilometer geen fietswerkplaats hoeft te bezoeken? Wie durft?
