Voor het tijdschrift Bike&Trekking schreven we verschillende columns
Go, go, go! Acht mannen, acht stevige mountainbikes met bepakking, een hoofd vol adrenaline, het schuim op de mond en de wil om te winnen. Go, go, go! Remmen, kappen, keren, weer volle snelheid vooruit. Over de schelpenpaadjes op de Veluwe, een stuk modderpad, dwars door de bossen, stukken afsnijden, alles om de ander voor te zijn. Een kleine afdaling waarbij de snelheden tot het ongelofelijke worden voortgestuwd. Bomen zoeven voorbij, tassen schuren langs takken, een anwb-paddestoel wordt net ontweken. Volle vaart voorruit, recht op een kruispunt van wegen af.
Ze hebben lekker koffie gedronken. Met een stukje appeltaart. Daarna rustig over de hei gefietst naar de schaapskudde. De zon schijnt, het landschap oogt vriendelijk. De fietsen doen het goed. Ze blinken. De avond daarvoor nog even een poetslap overheen gehaald. Boterhammetjes gesmeerd, een extra regenjas in de fietstassen gestopt. Ze zijn al met de vut maar blijven niet thuis zitten. Waarom zouden ze? Ze voelen zich goed en buiten ontmoet je mensen, zie je nieuwe dingen. De kinderen zijn de deur uit en nu hebben ze alle tijd om van het leven en van elkaar te genieten.
‘Jan, zijn dat niet de Van Houwelingen? Daar op die kruising?’ ‘Inderdaad, je hebt helemaal gelijk. Leuk, even stoppen om een praatje te maken.’ ‘Hé Piet, hallo Margreeth, hoe gaat het? Jullie ook aan het fietsen? Mooi weer, hè! Dan kun je niet thuis blijven.’ ‘Het moet niet gekker worden. Daar komen ook de Puttings aan. Ook op de fiets. Nederland lijkt wel echt een fietsland’. ‘Hallo Jan, hallo, Margreeth, hallo Piet, hallo Annemiek’. Leuk, gezellig om elkaar hier te ontmoeten.’
Go, go, go! Spannen van de spieren, zweetdruppels spatten op het stuur. Waas van adrenaline. Bocht om, vol naar beneden, recht op het kruispunt af.
Kan niet meer stoppen. Remmen heeft geen zin meer. Rukken aan het stuur en met volle vaart tussen zes verbijsterde, op leeftijd zijnde, fietsers door. Fietstassen worden van de fiets gerukt, met een acrobatische toer kan een van de mountainbikers nog net om Margriet heen maar voorkomt niet dat zijn schouder haar een flinke duw geeft. Margriet valt en terwijl ze daar op de grond ligt springt een andere moutainbiker over haar fiets.
In een paar seconden is het voorbij. De adrenaline van de moutainbikers heeft ongekende hoogte bereikt, evenals de verbijstering van de zes fietsers.
De televisieomroep RTL zendt het programma “Nederland Fietst” uit. Een soort promotieprogramma om mensen op de fiets te krijgen en en passant komen verschillende fietsmerken aan bod. En natuurlijk is dat niet slecht. Fietsen is de meest ideale vorm van beweging. Weinig blessure gevoelig, je kunt het lang volhouden en je ziet nog eens wat. Kortom: geen reden om mensen niet aan het fietsen te krijgen.
Behalve op een mooie zomerdag! Zondagmiddag is wat dat betreft berucht. Op relatief kleine gebieden als de Veluwe, de bossen in Brabant en Drenthe en natuurlijk Limburg komen verschillende typen fietsers bij elkaar om hun kilometers af te leggen.
En dan blijken de schelpenpaadjes op de Veluwe veel te smal. De fietspaden een ramp door de vele paaltjes en bochten vlak voor een kruispunt, wandelaars en fietsers die geen idee lijken te hebben wie waar mag fietsen of lopen, maar uiteindelijk zijn we gewoon met veel, erg veel fietsers.
Wielrenners sporten, families met kinderen willen spelen, moutainbikers zijn op zoek naar snelheden door de modder, vutters willen vooral lekker buiten zijn, ligfietsers gaan voor snelheid. En alle combinaties daartussen. Oftewel: we zijn allemaal fietsers maar allemaal hebben we heel verschillende uitgangspunten. En dat botst, helaas soms letterlijk.
Het afgelopen weekend waren we in Duitsland, net onder Kaiserslautern. Ook op een mooie zomerse zondagmiddag, ook op de fiets en ook hier bleken velen hetzelfde idee te hebben.
Maar wat een verschil! Ruimte om te fietsen, ruimte om op verschillende manieren te fietsen. Bospaden ten overvloede, rustige wegen met een onbelemmerd uitzicht. Alleen in de dorpjes kom je elkaar weer tegen. De infrastructuur voor fietsers is in dit gebied niet te vergelijken met Nederland. In theorie doen wij het veel beter.
Maar dat is theorie. In de praktijk word ik gek van de smalle schelpenpaadjes, de vele verschillende routebordjes, de knooppunten, de castrerende affecten van paaltjes in het wegdek en een tijdje geleden zag ik zelfs verkeersdrempels in het fietspad! Het moet niet gekker worden.
Combineer dat met een mooie zonnige zondagmiddag met hordes verschillende fietsers en dan blijkt Nederland helemaal geen fietsland meer te zijn. Op naar Duitsland!
