Voor het tijdschrift Bike&Trekking schreven we verschillende columns
Ik zie mijzelf nog zitten. Voorjaar 2006. Net terug van een wereldfietsreis. Geen nagel om m’n kont te krabben maar wel op pad geweest met het nieuwste medicijn voor diabetes. Prima spul. Werkte fantastisch. Kon er bergen mee verzetten, woestijnen doorkruisen. Zou het iedereen willen aanraden. Het goedje was alleen schreeuwend duur en werd niet vergoed door de verzekeraars. Of liever gezegd: het werd niet vergoed door de AWBZ. En om daar verandering in te brengen werd ik als geheime wapen ingezet. En daar liet ik mij graag voor misbruiken. Iets wat goed werkt mag gezegd worden en dat deed ik dan ook.
Voor mij een complete delegatie van verzekeraars en mensen uit het AWBZ circuit in strakke pakken en strenge gezichten, af en toe aantekeningen makend.
De sfeer was enigszins gespannen en om dat te doorbreken ging ik alleen maar sneller en harder praten over de ongelofelijke voordelen van dit nieuwe medicijn. De ene reisfoto na de andere liet ik zien. Het ene avontuurlijke verhaal na het andere passeerde de revue. Ik was goed op dreef, kan niet anders zeggen. Goede chagrijn die mij eronder kreeg. Dit was voor mij het moment om te laten zien dat met een mooi product je gewoon een verschrikkelijk leuk leven kunt hebben.
Na 15 minuten was ik uitgeraasd en liet mij in de comfortabele zetel terug vallen. Het werd stil. Gekras van pennen op papier, blaadjes die om werden geslagen.
In de rechterhoek lichte een kleine man zijn bril op en vroeg aan mij: ‘wat kost het en wat levert het op?’
Voordat ik het wist ontstond er een enorm tumult aan de tafel waarin de een na de andere met voor mij ongrijpbare cijfers naar voren kwam. De rode draad werd mij al snel duidelijk: de kosten van ontwikkeling van dit nieuwe medicijn had flink in de financiële reserves van de leverancier gehakt en dat moest worden terug verdiend. Een voor mij begrijpelijke redenering maar voor de verzekeraars totaal oninteressant. Er waren immers vergelijkbare producten met een wit label die veel goedkoper waren. En het verschil tussen dit witte label en het nieuwe medicijn waren toch niet zo groot?
En natuurlijk klopt dat. De verschillen lijken niet altijd groot. Je ziet dat ook in de fietsenmerken terug. De ene fiets kost 1800 euro terwijl een ogenschijnlijke vergelijkbare fiets 2500 euro moet kosten.
Maar stel je eens voor dat je de ontwerpers, de ingenieurs, de ontwikkelaars er tussenuit zou halen en je alleen datgene verkoopt wat al bestaat, al is verzonnen. Natuurlijk, voor een korte periode zijn we lekker goedkoop uit.
Maar voor de lange periode blijven we hangen in wat we nu hebben. Dan zouden we nu nog fietsen met canvas fietstassen, zwabberende fietsframes en knappende fietsspaken. Maar als je toch liever met waterdichte fietstassen fietst, banden die niet lek gaan, onderhoudsvrije schakelsystemen, krasvrije lak wilt rijden dan zul je moeten investeren in onderzoek en ontwikkeling. Vooruitgang kost energie, kost tijd en kost geld.
Tsja, moeten we dan maar zonder meer alles betalen wat wordt gevraagd? Nee, natuurlijk niet. Over elke vraagprijs mag onderhandeld worden. Maar bij onderhandelen moeten er twee winnaars zijn. Een te scherpe prijs eisen kan de ontwikkeling vast laten lopen. Van fietsen en van medicijnen. En dan kies ik liever voor een product en een fabrikant waarvan ik weet dat er liefde in de ontwikkeling is gaan zitten.
