Voor het tijdschrift Bike&Trekking schreven we verschillende columns
Ik ken ze. Ik ken ze echt. Van die prutsers, die fietsenmakers die het ene probleem met het andere oplossen. Waar het niet gaat om de kwaliteit van de reparatie maar om de kwantiteit van de afgetekende werkbonnen. Die niet de finesse in de vingers hebben om een derailleur echt goed af te stellen of de liefde voelen voor een goed gespaakt wiel. Ik ken ze…helaas.
Zelfs in mijn nabije omgeving zit er een. Afgelopen voorjaar ging ik met enige tegenzin naar hem toe, omdat ik haast had en hij per slot van rekening om de hoek zat. Voor een derailleurkabeltje van een bekend Japans versnellingsmerk. Niet eens voor een reparatie, gewoon voor een kabeltje. 'Dat kan toch niet fout gaan', dacht ik nog. Nou heb je binnenkabeltjes in verschillende diktes en met verschillende uiteinden. Bolletjes, nokjes, spits toelopend of gewoon stomp. Maar om die discussies voor te zijn had ik de oude versleten kabel meegenomen. De assistent fietsenmaker keek er lang en nauwkeurig naar. 'Moeilijk', mompelde hij. Moeilijk! 'Je hele showroom staat vol met fietsen waar dit kabeltje in zit', raasde het door mijn hoofd. Maar goed, om de schoolverlater enigszins in zijn waarde te laten zei ik niets en liet hem zelf de keuze maken. Dom, dom, dom. Had ik nooit moeten doen. Na de aanbieding van eerst een "Sturmey archer" 3-versnellingsnaafkabel en even later een remkabel met de vermelding dat deze wel lekker de juiste lengte had en dat het er toch niet zo veel toe deed, heb ik mij omgedraaid en ben ik weggelopen. De enige juiste beslissing.
We hebben het er zelf ook naar gemaakt, wij Nederlanders. Toen ik mijn opleiding deed, leek iedereen die enige interesse in techniek had, toch vooral de richting Technische Bedrijfskunde ingestuurd te worden. En wilde je een leuke meid aan de haak slaan, dan moest je aankomen met beroepen als consultant, accountmanager, analist.
De alpha's waren hip, de beta's niet. Liever een aktetas dan vieze handen. En hoewel die beroepen uiterst eervol en noodzakelijk zijn, bepaalt de mix van mensen en beroepen het succes van een maatschappij.
Maar ook aan de kant van de consument valt heel wat te verbeteren. Wel willen betalen voor een peperduur rijwiel maar uiterst gierig zijn wanneer het op onderhoud of reparaties aankomt. Het is een beetje een Praxis en Karwei mentaliteit. Alles zelf willen doen zonder door te hebben dat je voor het uitvoeren van menig reparatie een opleiding nodig hebt. Wie in zelf verbouwde huizen rondkijkt, weet wat ik bedoel.
Het is een beetje zoals een kennis van mij heeft gedaan. Wel willen betalen voor de aanschaf van een setje Magura remmen (gekocht via internet) maar niet het geld willen uitgeven voor de montage. Het resultaat is een duur setje remmen in de hoek van de garage gegooid. De montage door hem zelf is nooit gelukt.
Gelukkig zijn ze er nog wel. Die hele goede fietsenmakers. De rastechneuten. Die in extase kunnen raken van een hele mooie naaf. Die na het afstellen van een derailleur even een klein stukje met de fiets gaan rijden. Ze zijn er wel. Gelukkig. En wij moeten ze koesteren. Hun namen doorgeven aan vrienden en bekenden. Het kaf van het koren scheiden. Verschil maken tussen de termen fietsenmaker en fietsenprutser. In de hoop dat de laatsten spoedig zullen verdwijnen.
Comments