Voor het tijdschrift Bike&Trekking schreven we verschillende columns
Iran heeft ze te pakken. Vijf Britse soldaten opgepakt in de wateren van Iran. Of in internationale wateren, zo u wilt. Het is maar van welke kant je de zaak bekijkt. Of wellicht liever gezegd: van welke kant je de zaak wilt bekijken. Beide kampen zijn rotsvast overtuigd van hun gelijk en beide kampen voeren verschillende argumenten aan om het gelijk aan hun kant te krijgen. Wat er gewonnen kan worden is de wereldse opinie of in ieder geval de opinie van de eigen achterban.
Ik kijk naar het nieuws en zie vijf soldaten gestoken in vers gestoomde pakken voorgebakken zinnen opdreunen ingefluisterd door de Iraanse autoriteiten. Maar wat ziet de Iraanse bevolking? Vijf soldaten die diep hun spijt betuigen voor de stommiteit die ze hebben begaan en de Iraanse president bedanken voor hun vrijlating.
Zeg het maar, wie heeft gelijk? Ik weet het niet.
Fietsend in Pakistan lazen we de nationale Pakistaanse krant. Ons oog viel op een artikel over Nederland. Bijzonder want in dit deel van de wereld is Nederland niet een grootmacht waar op gelet moet worden. Er moest dus iets belangrijks aan de hand zijn in Nederland. Het artikel loog er niet om. `Nederland vermoordt bejaarden`, was de kop. Ouderen die niet meer productief zijn voor de Nederlandse maatschappij zouden het veld moeten ruimen voor de jongeren. Als hulpmiddel daarvoor werd euthanasie ingezet. Niet meer kunnen werken en een klein griepje zou al genoeg reden kunnen zijn om de spuit te hanteren.
Door onze Pakistaanse vrienden werden we erop aangesproken. Pas na een lang betoog konden we uitleggen wat euthanasie in Nederland betekent. Maar of we elkaar echt begrepen? Ik betwijfel het.
Een Nederlandse winkelketen heeft op haar voorgevel een grote poster van een mooie dame in glimmend goud ondergoed hangen. Uitdagend kijkt ze de wereld in. Voorbij fietsend voel ik een lichte opwinding door mij heen trekken die ik niet anders dan positief kan bestempelen, maar op de radio hoor ik een politieke partij flink tekeer gaan tegen deze “verloedering” van de Nederlandse maatschappij.
Het is dezelfde poster maar veroorzaakt verschillende gevoelens.
We hebben een blauwe bus, een grote blauwe bestelbus. Passen de fietsen makkelijk in. Rijden we vrijdagavond mee naar de Ardennen, de Vogezen, het Zwarte Woud. Fietsen eruit en wij kunnen slapen op de laadvloer. Het gehele weekend lekker toeren met de fietsen door de bossen om zondagavond de fietsen besmeurd met modder weer in te laden. Geen gezeur of de auto vies wordt, geen gezeur of alles er wel in past. De auto past bij onze manier van leven. De auto geeft ons de vrijheid die menige nette leasebak ons niet heeft kunnen geven.
Blauwe bestelbus, vrijheid, een statement. Maar voor mijn omgeving blijft het gewoon een blauwe bus die niet vooruit te branden is en alleen maar aangeeft dat ik het maatschappelijk niet heb gered.
Midden in de zomer komen we aan op een camping in het midden van Frankrijk. Een echte familiecamping met programma’s voor de kinderen en bingo voor de ouderen. Voor de jeugd treedt ‘dj-swing’ op in de plaatselijke disco.
Midden tussen de badmintonnende families zetten we ons tentje op om even later op de grond ons potje te koken.
De buren komen naar ons toe. ‘Als jullie een stoel willen lenen dan kan dat hoor, we hebben er zat. Da’s toch armoe om zo op de grond te zitten’. De buurvrouw biedt bezorgd haar diensten aan die wij vriendelijk maar beslist afslaan.
Op de grond zitten, heerlijk, lekker bij de bodem, in contact met de grond. De buurvrouw en wij zien hetzelfde, de ervaring is alleen heel anders.
Reizende fietsers hebben de gelukkige omstandigheid om in beide werelden te verkeren. We hebben de mogelijkheid om beide werelden te begrijpen. We hebben de mogelijkheid om te reizen, te ervaren maar vooral om zaken van verschillende kanten te bekijken. Da’s niet alleen maar goed, dat is niet alleen maar mooi.
Dat is heel erg waardevol.
