Voor het tijdschrift Bike&Trekking schreven we verschillende columns
We houden allemaal van fietsen. Daar ga ik gemakshalve even van uit omdat u als lezer niet voor niets de rit naar de boekhandel hebt gemaakt om door weer en wind de nieuwste Bike & Trekking te bemachtigen. En heel misschien bent u, na het zwoegen op de dijk, terwijl de wind pogingen deed u van de aankoop af te houden, met een gelukzalige glimlach voor het haardvuur gekropen met twee veroveringen: een mooi tijdschrift en de gewonnen strijd met de elementen.
Want eigenlijk kunnen wij als fietsers nooit verliezen. Als we een tijdslimiet niet halen dan is er wel het geluk van het afzien. Een metafoor voor het leven met dat verschil dat het eigenlijk nooit fout kan gaan.
Mijn zus houdt niet van fietsen. Nooit gedaan, zal ook nooit gaan gebeuren. In haar jonge jaren heeft ze wel eens een poging gedaan met een vriendje een fietstocht te maken. Liefde doet nou eenmaal gekke dingen met mensen. Maar met het uitmaken van de verkering verdween ook de liefde voor het rijwiel.
In mijn beleving heeft zij nooit de strijd gekend van het pure afzien, het verse zweet, de wanhoop van het wel of niet kunnen halen van de eindstreep. Ik ben de avonturier, de sportman. Zij is het luxepaard.
Maar mijn god, wat heb ik het al die jaren verkeerd gehad.
Mijn zus zit nu in een rolstoel. Heeft diabetes, haar nieren werken niet lekker en als ze opstaat is de kans groot dat ze door de duizeligheid gelijk weer omvalt. En met een beetje pech kan zit dit stukje niet meer lezen omdat haar gezichtsvermogen gereduceerd is tot het waarnemen van grote objecten. Kortom: mijn zus heeft behoorlijk wat tegenslag te verwerken gehad. Sterker nog: de kans is groot dat er nog veel meer tegenslag in het verschiet zit.
En nu kom ik na elke fietstocht weer in Nederland met grote verhalen over de overwinning op de hoogste bergpassen en doorsteken door immens grote oerwouden. Zij knikt, is geïnteresseerd en een beetje jaloers. En terwijl ik doorratel kom ik er in een keer achter dat wat ik doe helemaal geen zak voorstelt. Helemaal niets, nappa, nada! Een beetje rondfietsen, meer is het niet!
Mijn zus staat elke dag op met de wetenschap dat haar chronische ziekte haar weer voor een volgende verrassing kan bezorgen. Elke dag opstaan met het gevecht voor een goede dag. Een dag waarop ze wel even naar buiten kan. Wel even boodschappen kan doen. En misschien wel een klein stukje in een boek kan lezen dat in groot lettertype op haar beeldscherm staat.
En nou zou je kunnen voorstellen dat ze als een depressieve meid door het leven gaat. In tegendeel. Ze doet vrijwilligerswerk om anderen, die het slechter hebben dan zij, te helpen. Ze lacht en vraagt wat mijn volgende fietsplannen zijn.
Mijn zus vecht, zweet, is af en toe wanhopig, maar geeft nooit op. Wat zij heeft bereikt stelt al mijn overwinningenin het niet. Mijn zus heeft overwinningengedaan waarvan wij als wereldfietsers alleen kunnen dromen. Mijn zus is met haar chronische ziekte de echte sportvrouw van de familie. Ik stap graag van mijn troon om mijn plaats aan haar over te dragen. Zet hem op zus!
Hilde Meijerink overleed helaas op 7 mei 2018. Ze laat een enorme leegte achter.
Comentários