Wie kent het niet. Zit je net lekker in de flow, donderen je fietstassen van je fiets. Moet je weer remmen, de tas uit de berm rapen, maar hopen dat alles nog heel is en al zwetend de haken weer om de drager wurmen. Bij elke hobbel zit je met samen geknepen billen omdat er een hele dunne lijn zit tussen een hobbel die de tas aankan en een hobbel waar de tas van gaat liggen. Wat een gekloot.
Waarschijnlijk zijn fietstassen helemaal niet bedoeld voor het ruige werk. Twee haakjes aan je dragen en een haakje onderop die ervoor moet zorgen dat de tas niet van je drager opveert. Een kind kan zien dat dat nooit goed gaat. Natuurkunde volgen en je weet hoe middelpunt vliegende krachten werken.
Bikepackers gaan met riempjes en sjorbanden in de weer. En dat helpt. Maar eerlijk gezegd is dat ook niet het optimum. Sjorbanden om je tas en drager glijden naar onderen en hebben de neiging om in je spaken terecht te komen.
Jaren geleden hadden we de oplossing al gevonden. Een haak is geen haak. Maar er twee van. Daarmee voorkom je dat de onderzijde van je fietstas aan de wandel gaat. Ding kan geen kant meer op. Valt je tas over een stang van je achterdrager dan monteer je de haak tegen gesteld boven elkaar. En heb je de luxe van twee stangetjes dan zet je de twee haken uit elkaar. Gaan hobbel die je tas meer de baas kan. En zo kan je met de tassensetje in een keer de ruigste tracks aan......of snoeihard over een verkeersdrempel. Aan jou de keuze.
Oh ja, sinds een tijdje heeft Ortlieb deze constructie ook bij haar bikepacking tas. Maar zoals jullie nu weten, een haakje extra kopen en je bent er ook.
