Herstellen, herstellen, herstellen.
Dat is het hoofddoel van deze week in de Alpen.
Niks op vol vermogen. Niet tot aan het gaatje. Gewoon niet stuk gaan.
Frisse lucht inademen. En rode bloedcellen aanmaken.
Dat laatste is nu het meest belangrijke.
Eigenlijk wist ik het al een jaartje. Het gaat allemaal niet vanzelf.
Natuurlijk, voor vele Nederlanders zijn wij super gezond en fietsen en lopen we langer en harder. En dat klopt misschien ook wel.
Maar dat is natuurlijk geen maatstaf.
De meetlat ligt langs je eigen lichaam en het verval is een goede graadmeter.
Grote duurafstanden, hoge snelheden, het was allemaal mogelijk. Maar nu even niet.
Door de maanden heen kostte het steeds meer moeite.
En nu weet ik het dan. Ik heb te weinig zuurstof in mijn bloed en die rode bloedcellen hebben daar een rol in. Pillen slikken, spuiten, uitrusten en de bergen in.
En dat doen we dan ook braaf.
En terwijl ik mij sta om te kleden denk ik toch even…..toch niet even de Marmotte doen….gewoon lekker rustig aan…
Maar het goede van sporten is dat het lichaam het zelf wel aangeeft. Na twee bochten op de Alpe d’Huez is het wel duidelijk. Knop om en genieten. Maar een topprestatie laten we lekker uit het hoofd.
…..tijdens de beklimming van de Col de la Croix de Fer voelt het weer heel even als vanouds. Oh , wat heerlijk. Ik voel weer een beetje kracht. Lisette zit achter me en lacht. Ook zij voelt zich beter. Herstellen in de Alpen, niet verkeerd.
