De meesten van ons hebben elkaar in de jaren '90 ergens in Azië ontmoet. En nu zijn we tientallen jaren later beland in de Duitse Eifel. Hoe fietsen hechte vriendschappen kan laten ontstaan. Kinderen gebaard, ziektes overwonnen, dierbaren verloren, gehuild en gelachen. En zo fietsen me met elkaar twee dagen door de Duitse Eifel. De een sneller dan de ander maar met dezelfde lol als 24 jaar geleden.
Hoe ouder we worden hoe diverser het gezelschap. We hebben de echte truckers in ons midden. Geen gewicht is te zwaar, er kan altijd een tas bij en geen pad is onbegaanbaar. En sommigen van ons willen daar niets vanaf weten en gaan voor titanium bestek en bivakkeren het hele weekend op de grond. Ouders maken zich zorgen of het niet te zwaar is voor hun kinderen terwijl kinderen zich afvragen waar hun ouders blijven. De eerste beklimming zet de toon, de jeugd heeft de toekomst.
Ja, en natuurlijk wordt er appeltaart gegeten, ijs geconsumeerd, worsten verschanst. We zijn tenslotte in Duitsland en in Duitsland is het eten stevig net als de heuvels. Maar ook met volle magen wordt alles bedwongen. Het hoofd is tenslotte altijd jonger dan het lichaam en zo hoort het ook.
En wanneer het pad ophoudt komt heel even het jeugdig overmoet naar boven. We zijn weer allemaal even twintig. De Duitse jungle wordt doorklieft met veel gebral. En in onze herinnering hebben we ons zeker een dag door de bush geworsteld. Dat het na 20 minuten voorbij was is een vergissing in de tijd. Het was weer een mooi avontuur.
