En nou eens een keertje niet de blaren onder je voeten lopen!
Gewoon, comfortabel lopen. Niet langzaam maar zeker niet te snel.
Eens een keertje niet na afloop de auto niet meer in kunnen komen, laat staan na 1,5 uur rijden zittend op de verwarmde voorstoel bij aankomst wanhopig naar de voordeur kijken en even niet weten hoe die afstand van 3 meter overbrugd kan worden.
Gewoon lekker lopen.
De voorbereiding was prima. Zaterdag museumpje bekijken, rondstruinen in paleis het Loo langs ouwe meubeltjes van de Oranjes. Langdurig naar de oude koppen van Emma, Wilhelmina, de verschillende Willem's gekeken om daarna heerlijk onderuit te zakken op de sofa in het mooie kasteelrestaurant. 's Avonds biefstukje, rode wijn en lekker vroeg onder de wol in een lieflijke B&B op de grens van Apeldoorn en Ugchelen.
Croissantje, broodje kaas, 3 bakken koffie, goed toiletbezoek (belangrijk als je gaat hardlopen).
Kortom: de flow was prima en dat hebben we gewoon lekker doorgetrokken tijdens het lopen.
Geen wedstrijdtempo. Met de massa mee. De heuveltjes rond Apeldoorn hielpen enorm om de snelheid naar beneden te krijgen. Wist niet dat er rond Apeldoorn een enorm berggebied lag. 150 meter stijging. Nu weet ik het wel. Moet niet gekker worden. Op de fiets voelt dat toch anders.
Prima organisatie. Niet te druk, niet te leeg.
Kortom: heerlijke zondagochtend wandeling met een leuke medaille. Zo kan ik het leven nog wel even volhouden. Strava zegt dat mijn suffer score episch was. Mooi woord, episch. Klopt natuurlijk geen zak van. Dom programma, dat Strava.....:)
Oh ja, natuurlijk een fotootje. En klassieker. Mannetje, medaille, grijnzende glimlach. Precies zoals het hoort.
