Eigenlijk ging het in het begin nog helemaal niet zo verkeerd.
Zeker gezien alle bezoekjes aan de artsen, fysio's, enz.
Zeker als je weet dat ik de afgelopen 4 weken een keer heb hardgelopen en ik na 8 km moest stoppen.
Ok, niet super snel. Keurig rond de 5 min/km. 4:45, 4:50, 4:59, 4, 51. Prima. Lekker.
Goed zonnetje. Top atmosfeer en natuurlijk de beste loopstad.
Maar eigenlijk wist ik het al. Deze loop had niet gelopen moeten worden.
Maar ach, je hebt tenslotte betaald en waarom ook niet.
Op 10 km kwam ik door op 49 minuten. Geen snelle tijd maar gezien de situatie was ik best content. Tussendoor nog wat gespeeld door vrienden op fietsen door het gras achterna te lopen, veel gelachen, gepraat onderweg, veel bekenden. Lol. Het is tenslotte de mooiste marathon.
Op de 21 rond de 1:50. Dat is natuurlijk al geen goed signaal.
Bij 13 km ging het fout. Goed fout.
Het leek alsof een Ajacied (kan nooit een Feijenoorder zijn geweest) met zijn noppenschoenen vol op mijn kuit trapte. Voordat ik het wist lag ik met mijn snufferd op het asfalt. En voordat ik het wist werd ik door twee jolige Rotterdamse studenten en een gepensioneerde hoogblonde schone, overeind gehesen, van water voorzien, spons in mijn nek en toeterend in mijn oor te kennen gegeven dat ik door moest lopen. Ik zei het al, als je een marathon wilt lopen dan is Rotterdam de stad.
Laat ik een lang verhaal kort maken. Tot 23 km gelopen. 4 keer zwalkend gestopt. Evenveel waanzinnig support gehad van prachtige mensen en bij Rijnhaven gebruik gemaakt van het schitterende Rotterdamse metronet.
Dit seizoen is geen goed loopseizoen voor mij.
Van de andere kant heb ik veel mooie mensen ontmoet en ach, over een paar maanden lachen we erom. Nu nog even als een boer met heel, heel veel kiespijn.
Laat ik niet te diep ingaan hoe ik in de auto ben gekomen, dat zag er niet fraai uit. Eenmaal achter het stuur wist ik niet hoe snel ik er weer uit moest om de kramp de baas te zijn. En nu lijken het alsof er een kudde wormen door mijn benen kruipen. Knap, knap, knap. Bijna knappende geluiden in mijn onderbenen.
En toch is sporten gezond.
Nog twee weekjes. Dan een nieuwe kans. Marathon Madrid.
En gelukkig ook heel goed nieuws.
Zusje en nichtje een PR. Op de 1 km en de 10 km.
Kijk, daar worden we weer een beetje blij van.
