Op een kale parkeerplaats rijden rond 12 uur de ene na de andere auto met strakke koppen van lopers, de parkeervakken in. Afgetraind, strakke tights, weinig buikjes te zien.
Vrouwen hebben paardenstaarten, mannen zijn veelal kort geknipt.
Wij gaan een stukje lopen. De halve marathon van Linschoten. Voor de kenners, de Linschoterloop.
In de sporthal van Linschoten ruikt het naar zweet, massageolie en als je langs de toiletten loopt ruik je de ontlading van de zenuwen. Nu gaat het gebeuren. Door de week accountant, timmerman of manager. In het weekend een zwetende en puffende hardloper op jacht naar een persoonlijk record en als dat niet lukt, gewoon een hele gave middag.
En dat lukt prima. We zwoegen door de polders tussen Linschoten, Oudewater, Montfoort. Grijze lucht neergedaald op groene weides met af en toe een riekende varkensstal. In de dorpen worden we enthousiast aangemoedigd. En dat voelt goed want het gaat zwaar voor ons groepje. Elke aanmoediging wordt gretig geïncasseerd en zorgt ervoor dat we doorbuffelen. En hoewel het zwaar voelt zijn de tijden niet bijzonder slecht. Op 1:36:33 stiefel ik de finishlijn over.
Medaille in een cellofaantje is de verdienste. Zo hoort het eigenlijk ook. Dit is een loop voor harde werkers. Daar past een onthaal door een mooie slanke dame die al kussend een medaille om je bezwete nek hangt, niet bij. Het is goed. Mooie zaterdag. Hij gaat op de stapel.
Comments