Je weet hoe het gaat. Je hebt een te grote bek en je hebt geen idee waar je aan begint. Zo was de eerste marathon. Een groede vriend van ons vertelde dat hij een marathon ging lopen en voordat ik het wist was ik ingeschreven en begon ik de moeizame eerste stappen te zetten. Voor een wielrenner een compleet nieuwe ervaring die heel veel pijn deed en waarbij ik me iedere keer afvroeg waar ik in vredesnaam aan was begonnen. Maar goed, wie A moet zeggen schijnt ook iets met B te moeten doen dus vooruit maar.....het is gelukt.
Dank aan Marc Brosschot die me telkens opnieuw liet blijken dat hij die 42 kilometer zeker ging uitlopen waardoor ik zuchtend opnieuw mijn trainingen hervatte. En natuurlijk aan Ben Eijkelhof die op het 30 kilometer punt een stukje meeliep.
