Oef, wat stoeiden we hiermee. Thuis blijven of toch op pad gaan.
Iedere reiziger heeft de afgelopen weken ongetwijfeld tijd besteed aan het langdurig staren naar kaarten en het bladeren door reisboeken. Was het in het begin van het Corona tijdperk nog de vraag, fietsen we wel of niet door Nepal. Al snel werd de vraag, gaan we wel of niet naar buiten vandaag. De tijd vormt het perspectief op de wereld en geeft je nieuwe inzichten. Voor ons gold dat we zo blij waren dat we toch een rondje rond ons huis konden fietsen. En ja, veel in de remmen om eBikers en wielrenners te ontwijken. Soms een beetje vloeken op diezelfde groepen fietsers. Maar toch er overheen zetten om vervolgens op onze racefietsen weer vol door de polder te blazen.
We zitten in een tijd dat we elkaar vaak de maat aan meten en tegelijkertijd ons een minuut later beseffen dat wij ons ook moeten aanpassen. En eigenlijk is dat wel prima. Reizen is leren en nu leren we zonder te reizen. Mooi.
Maar om eerlijk te zijn begon het na een paar weken toch stevig te kriebelen. Er moest rond getrokken worden! Maar wel zodat we niemand zouden aansteken en wij niet aangestoken zouden worden. En laat bikepacking daar nu een prima oplossing voor zijn. Kleine onbeduidende wegen, smalle sporen, door de velden, ver van de 'bewoonde wereld'. Tas vol eten en flessen vol water is alles wat we nodig hebben.
Drenthe is voor mij altijd de mooiste provincie van Nederland. Vergeet Limburg, Zeeland, Brabant, Groningen. Drenthe doet wat met je. En ja, da's lekker bevooroordeeld en lekker subjectief. En dat is rondtrekken met de fiets natuurlijk ook.
Vanuit Vilsteren trekken we Drenthe in. Eenmaal de stuw bij Vilsteren achter ons te hebben gelaten komen we als Zuid Hollanders terecht in een totaal andere wereld. Het lijkt alsof iedereen verdwenen is! Waren we in Zuid Holland gewend om heel veel ruimte te geven aan andere fietsers en wandelaars, hier zijn ze in geen velden of wegen te bekennen. Er zijn zoveel kleine wegen dat de opties ongelofelijk lijken. Vooral als je de afgelopen weken gewend bent geraakt als Westerling overal voor uit te wijken is dit een hele fijne verademing.
Terwijl we bij Dwingeloo de bossen in duiken komen we de eerste wandelaars tegen. Niks geen geïrriteerde blikken. 'Kom maar verder jong': zegt een man op leeftijd tegen twee fietsers die kwa leeftijd heel dicht tegen hem aan zitten. En rustig fietsen we hem voorbij ondertussen 'mogge' en 'goeiedag' toewensen. Alles gebeurt lekker rustig en dat went snel.
We zoeken de mountainbikepaden op en combineren dat met bospaden. Onderweg fietsen we langs de los lopende paarden en runderen. Ben iedere keer verbaasd hoe makkelijk de fietsen over het Nederlandse losse zand rijden. We krijgen vaak commentaar dat onze banden veel te breed zijn maar iedere keer besluiten we toch om ze niet smaller te maken. je kan de fiets lekker de bocht door smijten en dat geeft een heel veilig gevoel.
Overnachten was nog wel een dingetje. In deze tijd van Corona wagen we ons niet aan wild kamperen. Maar tegelijkertijd kan je niet zonder meer bij een camping aankloppen. Voor elke gast moet er een toilet- en een douchevoorziening voorhanden zijn en dat zorgt ervoor dat we bijna genoodzaakt zijn een grote camping te reserveren met privé sanitair. En dat terwijl we niets anders nodig hebben dan een beetje water en een gat in de grond, of een plekje achter een boom. En dat vinden we!
Campspace biedt kleine campings wereldwijd aan. Soms bij mensen in de tuin of boomgaard. Wij vinden een fantastische plek in Drouwenerveen. Schitterende grote tuin met achteraan een plek volledig voor ons zelf. Off grid kamperen noemen de eigenaren het. Hangmatje ophangen en tentje neerzetten. En dan realiseren we ons dat we heel veel geluk hebben. We zijn nog steeds gezond en daar zijn we heel erg dankbaar voor.
