Er zijn van die gebieden die gemaakt lijken te zijn voor fietsers. Mallorca is zo’n gebied.
In het voorseizoen zijn de wegen bevolkt met kleurrijke racers. Van heel jong tot heel oud. Van toerders tot regelrechte weghelden. Alles fietst door elkaar heen en dat gaat verrassend goed.
Hier geen toeterende automobilisten maar lokale bewoners die fietsers ruim baan geven. Diepe buiging voor de locals want het zijn er nogal wat, de fietsers.
Zowel in het noordelijk berggebied als in het laagland lijken alle wegen fietspaden te zijn en ik kan mij voorstellen dat het voor niet-fietsers even slikken is.
Toch merk je daar niet veel van.
De kroegjes in de dorpjes doen goede zaken in het smeren van kelen en het voeden van magen van uitgeputte renners. Langs de kust bij Porte Pollensa worden de fietsers aangevuld met runners en zwemmers. Triatlon country.
Walhalla voor ons.
En dan gaat uiteraard de camera mee.
Maar niet de grote spiegelreflex maar de compact. Een Sony rx100. Dat dan weer wel. Maar of het nu een grote camera is of een kleine. De essentie is hetzelfde.
Kijken, zien, richten en klikken.
Op weg naar Col de Sa Bataila, met het gelijknamige wielercafé, is het een komen en gaan van racers. Strakke lichamen in lycra. Kleurrijke omhulsels op dito fietsen.
De zon prikt felle lichtbundels door het bos. Moeilijk om te fotograferen. Weinig licht. En als er licht is, is het verschil met het donkere bos erg groot. Hoewel ik het liever niet doe, gaat de camera nu op volledig automatisch. Tenslotte moet er tussen het fotograferen door ook nog gesport worden. Intensief fietsen en fotograferen is altijd een lastige combinatie.
Hoewel veel automatisch wordt gedaan zorg ik er wel voor dat de belichting en de scherpte precies op de renners is. En omdat er weinig licht is, schiet ik de foto als de renners omhoog komen. Dat gaat lekker langzaam zodat er geen bewegingsonscherpte in komt.
Cameraatje weer in het zakje van mijn wielershirt en afdalen maar. Op naar het volgende wielercafé.
