Ander standje
Elk mens wil variatie in zijn leven. De een meer dan de ander, maar enige mate van variatie stimuleert om verder te kijken. Fietsen door de bossen is heerlijk na het fietsen door eindeloze weilanden, die op hun buurt weer interessant worden na dagenlang trappen door donkere wouden. Kortom: beelden die veranderen worden over het algemeen als interessant ervaren. En met dat gegeven kun je heel leuk experimenteren.
n elk fotoboek kun je het wel terug lezen: “zak eens door je hurken”. Nee, niet als lichaamsoefening voor fotografen met een conditieprobleem, maar om de wereld eens vanuit een ander perspectief te bekijken. En zo’n simpele regel lijkt nog te werken ook. Ogenschijnlijk normale dagelijkse landschappen worden in een klap weer interessant. Toch is een foto niet geslaagd door alleen een ander standpunt in te nemen. Toegegeven, de foto wordt meer verrassend, maar een echt geslaagde foto heeft meer dan dat in zich. Een ander standpunt innemen moet ook iets toevoegen aan de foto. Kortom: er moet een reden zijn waarom je plat op je buik in de modder gaat liggen. Bij deze foto wilde ik laten zien wat de conditie van de weg is, in relatie tot het landschap waar wij als fietser over- resp. doorheen fietsten. Bij een foto geschoten vanuit een normaal standpunt zouden de stenen op de weg nagenoeg niet herkenbaar naar voren komen. Maar eenmaal met mijn camera tussen de stenen was dat geen enkel probleem meer. Hoewel de stenen een belangrijk onderdeel van de foto zijn, heb ik de fietser toch als onderwerp gekozen en daarop dan ook scherp gesteld. Door deze keuze wordt de combinatie krachtiger. Want zeg nou zelf: een fietser over een slechte weg biedt nou eenmaal een betere basis voor een stoer verhaal bij het kampvuur dan wanneer je diezelfde weg met je auto had gereden!
