Dieptegevoel
Fotograferen kan soms verschrikkelijk eenvoudig zijn. Sterker nog, een foto kan soms verschrikkelijk eenvoudig zijn. Natuurlijk kennen we allemaal de spannende landschappen van majestueuste bergen of eindeloze vergezichten over de Pampa’s. Allemaal heel mooi en als fotograaf natuurlijk schitterend om te fotograferen maar het is allemaal wel een beetje makkelijk, een beetje voor de hand liggend. Veel moeilijker is om iets te fotograferen wat dicht bij huis is, wat wellicht niet zo bijzonder is. Waar je dagelijks langs fietst en je niet meer opvalt. Het is gewoon geworden. Totdat een toevallige Japanner op de grond gaat liggen en een foto maakt van de keien langs de Deltawerken. Dan ineens weet je weer waarom dit zo bijzonder is, Nederland is niet voor niets bekend om haar waterwerken en elke toerist in Nederland houd je een spiegel voor. Ik kan dan ook niets anders doen dan naast hem op de grond gaan liggen en hem te kopiëren. Keien op de voorgrond, Lisette op de achtergrond. Want dat heb ik natuurlijk voor op de Japanner, ik heb een fietsend maatje die gewillig mooi voorbij komt fietsen.
Daar kan onze Japanner niet aan tippen. Om de foto een gevoel van diepte te geven heb ik erg goed de lijnen in de stenen bekeken. Een lijn die vooraan begint en in de horizon verdwijnt doet het altijd goed. Makkelijke manier om diepte te creëren. Toch was het nog niet voldoende. De foto bleef een beetje „plat”. Een beetje gewoontjes. Maar eenmaal het diafragma op 5.6 gezet veranderde dat ineens. Stenen op de voorgrond die lekker scherp eruit knallen en hoe verder naar achteren hoe meer onscherp het wordt. Net genoeg om de fietser nog te kunnen onderscheiden. De blauwe lucht en de blote armen geven nog even een zomers gevoel…..en dat kunnen we nu in zo’n kwakkelwinter wel gebruiken.
