De andere kant van het leven
Kirgistan, Sary Tash .
Maria heet ze. Maria met een heel lange achternaam waar ik maar niet uit kan komen. Maria is van oorsprong Russisch. Haar vriendinnetje is Kirgies. Wanneer de elektriciteit in de grensplaats Sary Tash het doet kijken ze televisie. Naar de videoclips van de Aziatische MTV waar heupwiegende dames zwoel de camera in kijken. Zij kan dat ook, het zwoel kijken, maar eerlijk gezegd kan haar vriendinnetje dat beter. Enthousiast neemt ze de ene sensuele houding na de andere aan totdat het schaamrood mij op de kaken staat. Haar publiek van truckdrivers vindt het allemaal prachtig. Ik kan alleen maar raden hoe de toekomst voor de twee meiden eruit zal zien. Na afloop is er thee, dat dan weer wel. Bij de familie. Thee met brood en yoghurt, zoals het hoort in dit deel van Azië.
Prostitutie langs de handelsroute is een begrip. Wij als fietsers en fotograaf weten dat en leggen dat vast met de camera. En dan kom je al snel als fietsreiziger terecht in de vraag: ‘moet ik dit nu wel of niet fotograferen?’ Jaren geleden heb ik die vraag al beantwoord: ja, dat doe ik wel. Maar ik vertel er wel een verhaal bij. Want dit is een foto met een verhaal. Een verhaal van een meisje die heel snel vrouw zal worden. Het verhaal wat vertelt moet worden zodat we ons allemaal blijven realiseren dat buiten Nederland het leven hard kan zijn.
Lisette en ik praten met de meisjes. Luisteren, maken lol en ik schiet wat plaatjes. Groot diafragma, 4.0, en een snelle sluitertijd zodat ik het gespring van de meiden kan volgen. Ik wil wel dat de achtergrond lekker onscherp wordt maar ik wil niet dat het eerste meisje onscherp bewogen op de foto komt. En dan is het raak. De foto is gemaakt. En als we terug lopen naar ons kamp zien we de foto pas echt goed. twee meisjes, poses van MTV met de wetenschap dat de truckdrivers op hen wachten. We voelen ons ongemakkelijk. En dat gevoel gaat niet meer weg.
