Werken met verhoudingen
Tijdens het fietsen kijk je om je heen. Je neemt het landschap in je op en bent vaak onder de indruk van wat je ziet. De kleuren, de bergen, de weg en de emotie die bij je opkomt. Dat je daar doorheen kunt fietsen! Dat gevoel wordt verstrekt wanneer het landschap imposant is. Indrukwekkend. Het laat een indruk achter, een gevoel. Drie dimensies die bij het maken van een foto samen worden gedrukt tot twee. Twee dimensies. Meer heb je niet bij een foto. De hoogte en de breedte. Een foto heeft geen dieptemaat. het is een platte plaat op je beeldscherm of op papier. En juist die dieptemaat is noodzakelijk om een aahhh-ervaring te krijgen. De dieptemaat zorgt voor dat termen als indrukwekkend en imposant ook daadwerkelijk iets zeggen. Met twee dimensies diepte krijgen, hoe doe je dat?
Dan komen verhoudingen om de hoek kijken. Simpel gezegd, een grote boom is alleen groot als naast de grote boom een kleine struik staat. Zonder de struik is de grote boom een boom. Niets meer en niets minder. Wellicht mooi maar zeker niet imposant. Er moet dus een referentie zijn. Iets waartegen afgezet kan worden. En met deze hele simpele regel is deze foto genomen.
Ongeveer 200 kilometer ten noorden van de hoofdstad van Georgie ligt een enorm gebied waar wegen nog niet geasfalteerd zijn en waar de gevels van de huisjes in de dorpen een 50 centimeter hoge bruine laag hebben van opspattend modder van voorbij rijdende legertrucks. De weg slingert zich langzeem een spoor de bergen in en terwijl ik omhoog fiets zie ik in de diepte Lisette en Inge langzaam dichterbij komen. Ik heb een hele simpele foto uitrusting bij me. Een camerabody en een vaste lens van 40 mm. Meer is het niet. De camera op de stand “automatisch”. Ik richt mijn zoeker op het groene landschap en zorg ervoor dat ik zo min mogelijk lucht in beeld heb. Met de “sterknop” hou ik de belichting vast. Dan de voornaamste stap, de compositie. In de rechterhoek de weg die omhoog kruipt en in de linkerhoek de weg die beneden in de het dal verdwijnt. Daarmee is gelijk diepte gecreëerd. Fluitje van een cent.
En dan de kers op de taart, twee fietsers met een rood en groengeel shirtje die lekker fel afsteken tegen de bruine weg. Daarmee zijn de fietsers goed te zien en wordt het oog daarna getrokken. Ik heb ervoor gekozen om de fietsers klein in beeld te houden. De weg die verdwijnt in het dal, de grote groene bergen en met daarin de kleine fel gekleurde fietsers geven een totaalbeeld. Het totaalbeeld dat indruk maakt en iets van het imposante landschap van Georgie prijs geeft.
