Geen bijzondere foto
Deze foto heeft menige enthousiaste fietser al in menig tijdschrift terug gezien. Maar dan als foto van een bekend buitensportmerk die door middel van dit plaatje nog maar eens haar product wil benadrukken. En terecht....het is denk ik geen verkeerde foto. Als je naar de foto kijkt is het eigenlijk niet zo heel erg bijzonder. Een kronkelende weg met een in rood gestoken fietser. Meer is het niet. Je weet niet welk land, welke streek en al helemaal niet welke plaats. Je weet niet of de stemming tijdens de fietstocht goed was, of er plezier werd gemaakt. Het enige wat je ziet is die ene weg door dat berglandschap. En toch werkt de foto! Toch heb je het gevoel: ‘ah, daar had ik wel bij willen zijn’. En ik was erbij. Ik stond achter die camera 200 meter terug in een van de bochten. En ik wist gelijk, dit gaat hem worden. We hadden door veel mooiere bochten gereden. Veel betere en indrukwekkender landschappen gefietst. Maar in al die landschappen en al die bochten kon ik niet overbrengen wat ik in dat landschap voelde en wat het ons als fietsers deed. Als fietser ken je dat wel, al cruisend licht afdalen tussen bergruggen door. Soms de afgrond aan de linkerzijde, soms aan de rechter. Je laten gaan, remmen los en al hangend in de bochten even over de rand heen kijkend.
Om dat gevoel enigzins de bendaren heb je twee dingen nodig: een afgrond en een weg die daar vlak langs gaat. Oh ja, en een plek die daar recht tegenover ligt. Want jij als fotograaf moet natuurlijk ook ergens staan. Als je nog een beetje geluk hebt zit er lekker veel ruimte tussen de weg en de afgrond en de achtergrond waar de volgende bergrug ligt. En als je nog meer geluk hebt, geluk is een essentieel stuk gereedschap van een fotograaf, heb je ook nog een weg die ergens begint en om een hoekje verdwijnt. En als laatste een goede vriend of vriendin die precies op het juiste moment licht hellend de bocht doorgaat. En dan is het een kwestie van vooral alle overbodige informatie niet op de foto te zetten en alleen inzoomen met je telelens op die ene plek waar dat ene gevoel zo goed naar voren komt. Wat deze foto goed maakt is de eenvoud van het landschap in kleuren. De weg die nat is van de motregen en daardoor lekker zwart is en de mooie witte betonblokken als wegafscherming die als een steeds kleiner wordend lint je blikveld de hoek om lijkt te krullen. Dat geeft de foto diepte. En die diepte wordt nog eens verstrekt door de bergrug aan de overzijde die licht wazig is waardoor de focus van de kijker op de fietser en de weg blijft hangen. En als cadeautje helt de fietser net een beetje naar links waardoor de foto ook een beetje een gevoel van beweging krijgt.
Kortom: in een heel simpel beeld kun je heel veel kwijt.
