Kijken naar elkaar
Eigenlijk doe je als fietsende fotograaf niets anders, kijken naar je omgeving. En als je in een land bent waar de locals een blanke op een fiets als iets bijzonders ervaren dan heb je al snel dat het kijken wederzijds wordt. Kijken naar elkaar. Zeker wanneer je net aankomt in een dorpje en iedereen nog aan elkaar moet wennen is het kijken naar elkaar een vereiste om elkaar te leren kennen. Als fotograaf is dat over het algemeen niet het moment om te fotograferen. Iedereen kent wel de beelden van toeristen uitspugende touringcars waar drommen aspirant fotograferen panisch een dorpje in duiken op zoek gaan naar dat ene authentieke beeld wat maar niet te vinden is. Als fietsende fotograaf arriveer je, je maakt contact, je proeft de sfeer en pas dan grijp je naar de camera. Daarom hebben ook veel fietsende fotografen vaak hele mooie treffende beelden waar het contact met de lokale bevolking vanaf spat.
Maar voor deze foto heb ik het toch eens anders gedaan. Arriveren in een dorpje, mijzelf op de grond laten vallen met camera en terwijl Lisette zittend op de fiets om haar heen kijkt snel de foto geschoten. Het resultaat is deze plaat. En eigenlijk ben ik er niet ontevreden over. Je ziet in de gezichten van de bewoners het eerste contact. Iedereen kijkt op een andere manier naar het onderwerp.
Het oog van de kijker wordt getrokken tussen het onderwerp, de fietser, en het ondersteunende onderwerp, de dorpelingen. Er ontstaat een zogenaamde “virtuele lijn” wat de foto spannend maakt. Dat wordt nog eens versterkt omdat de twee onderwerpen naar elkaar kijken. De diepte is gecreëerd door gebruik te maken van de groothoeklens en de lage stand van de camera. (oftewel: ik lig in het stof op de grond). Hoewel de foto snel is geschoten op de automatische stand van de camera, heb ik aankomst in het dorpje er toch goed over nagedacht. Kijk maar eens naar het licht. Het licht valt precies op de fietser, het gebouw achter de dorpelingen en de dorpelingen zelf. Alles is mooi uitgelicht. En omdat ik de zon in de rug heb, heb ik het geluk dat dat de lucht lekker felblauw is. Mazzeltje, geef ik toe, maar dat moet je als fotograaf af en toe hebben.
