De bergen in
Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen: de steilheid van hellingen is verschrikkelijk lastig om goed op de foto te zetten. Menig toerfietser heeft zijn tanden er al op stuk gebeten om het thuisfront getuige te laten worden van onmenselijke hellingen die vaderlief met zijn laatste krachten heeft bedwongen. Foto’s die vol overgave zijn geschoten met de zekerheid dat ook de familie vol ontzag de bijna buitenaardse steilheid van het hellend vlak zou aanschouwen, bleken in de praktijk niets anders dan een weergave van een lichte molshoop. Teleurstelling bij de fietsende fotograaf en wederom geen ontvangst van diep respect voor het bereikte.
Het ligt niet aan u. Het ligt aan de helling. De meeste steile hellingen liggen verscholen in diepe, donkere bossen waar alleen een stukje van de steilheid getoond wordt aan de camera. Want daar ligt het aan: niets gaat echt omhoog als er geen diepte is. Oftewel: het thuisfront moet zien waar uvandaan bent gekomen of naar op weg gaat. Pas dan is te zien welke ontberingen we met elkaar hebben overwonnen. En natuurlijk kan dat op allerlei manieren. Op deze foto is de meest eenvoudige gekozen. Met de camera in de bocht staan. De lens instellen op een groot blikveld (voor de kenners: 28 mm) en Lisette vragen een paar keer op en neer te fietsen voor het juiste plaatje. Kleine tip om relatieproblemen te voorkomen: klik in een keer raak. Je ziet hier mooi de steile weg omhoog en natuurlijk de afdaling naar beneden. Natuurlijk kan er nog wat aan verbeterd worden. Wegspattende stenen onder de banden vandaan bij het afdalen of een verbeten gezicht bij de beklimming. Alles is mogelijk om het geheel nog wat aan te kleden. Maar de kern blijft bij alle bergfoto’s gelijk: niets gaat echt omhoog als er geen diepte is.
