PARIS - ROTTERDAM
Paris-Roubaix track en much more
PARO, DAG 1 (158KM-1000M)
Tja, hoe begint zoiets. Net als marathon lopen, de vierdaagse van Nijmegen en al dat soort uitspattingen, het begint altijd als je zelf in totale rust bent en bij voorkeur bij een goed glas bier of een mooi vol glas wijn. De wereld lijkt aan je voeten te liggen en je voelt geen enkel pijntje in je lichaam. Alle seinen staan op groen. Je bent onoverwinnelijk dus even Parijs Roubaix rijden moet een eitje zijn. Parijs Rotterdam, kan er makkelijk bij.
Iedereen is ver over de 40. Meesten ver boven de 50. Maar in onze hoofd zijn we allemaal 20 en moet het echte leven nog gaan beginnen. Dus staan we een paar weekjes later enigszins onwennig bij de Eiffeltoren en storten ons kn het verkeersgeweld van de Franse hoofdstad. En dat gaat verrassend makkelijk. Tuurlijk, het is druk en je moet je als fietser overal doorheen wurmen maar als je dat accepteert begint gelijk de lol. Draaien, keren, aanzetten, gas geven, stoppen. En dat met 5 renners zich zagend door Parijs. Eenmaal uit de stad is het landschap top. Groene velden, gele velden, bruine velden met daartussen mooie dorpje.
We fietsen over de D wegen en uiteraard is daar ook ander verkeer. Maar eigenlijk gaat dat wel prima. Fransen rijden op deze wegen erg voorzichtig ten opzichte van fietsers. Dat zie ik een Nederlandse automobilist nog niet zo netjes doen. En met de kilometers raken we steeds meer op elkaar ingesteld. De snelheden liggen goed bij elkaar. En zo helpen we elkaar de 160 km te overbruggen.
Bij elke stop een grote rode tas van Bas, een benzinebrander voor de koffie en Inge die goed bezig is om hongerige renners vet te mesten. Top ondersteuning. Tja, temperatuur van rond de 25. Enig minpuntje is de stevige tegenwind. Daar verliezen we veel energie op. Maar buiten dat, topdag.
Wat hebben we geleerd? Kapot zitten zegt niets want even later koerst Hartger als vanouds. Ringetjes om ventieltjes kan echt niet. Daar is nog wat werk aan de winkel. Vrouwen fietsen net zo hard als mannen. Wisten we wel maar wordt nogmaals bevestig. Zwarte shirtjes zijn niet goed voor fietsfoto’s. Mannen, volgende keer aan denken. Krentenbollen in fietsshirtjes smaken uitstekend na 120 zweten. Morgen: de kasseien!!!
PARO, DAG 2 (135KM-800M)
Er werd gevloekt, gehuild, gegromd. Er waren valpartijen, schaafwonden, lekke banden, kromme wielen. Er was tegenwind, stof. En buitenal een ongelofelijk geklapper van techniek onder het lichaam en geklapper van het lichaam. Alle ingewanden zijn opnieuw gesorteerd. Kasseien, stenen, keien, rotsen. Noem het wat je vindt maar een ding is zeker, het geeft een hoop gekletter als je daar met een racefietsje overheen dendert.
Erg? Nieuwsberichten in de app: Chaos op Schiphol. Keukenhof is vol, kom niet meer. Vijf tips voor de meubelboulevard. Nee hoor. Laat ons met een stel vrienden, toprenners van het eerste uur, in Frankrijk nog maar even het oude lijf door elkaar laten rammelen.
Op naar meer kasseien!
PARO, DAG 3 (145KM-400M)
En toen waren ze op. De kasseien. Best wel een beetje weemoed. Eerlijk gezegd begonnen we er goed aan te wennen. Het ging steeds makkelijker. En zoals altijd geldt als je de laatste strook hebt gehad, je hunkert naar de volgende maar bent eigenlijk ook heel erg blij met spiegelglad asfalt. En zo denderen we nog even de 140 km af naar een Belgisch hotel aan de drukke N70 net even buiten Gent. Tussen een pizzeria en een frietkot. Keuzestress!
PARO, DAG 4 (160KM-350M)
Rotterdam, here we come! de virtuele hoofdstad van Nederland. Stad aan de Maas. Nieuw, bruisend, in ontwikkeling. En ook ons thuis. Hoe dichter bij Nederland hoe groter de liefde voor de Maasstad. En dan de laatste sprint op de Brienenoordbrug. Het is voorbij. Bier, Pizza en een grote baal was.
