Links mijnen. rechts waarschijnlijk ook. Niemand die het zeker weet. 

De Westelijke Sahara wordt al jaar en dag geclaimd door onafhankelijkheidsbeweging Polasario. De beweging verzet zit tegen de expansiedrift van Marokko die grote delen van de Sahara tot haar grondgebied beschouwt. In 1999 was er een wapenstilstand. De VN houdt een oogje in het zeil. Maar helaas liggen er nog overal mijnen. Of wellicht liggen ze er niet. Onzekerheid. Wij fietsen in het noorden door dorpjes waar de inslag van mortiergranaten duidelijk te zien is. En langzaam maar zeker bekruipt ons het gevoel dat fietsen door een woestijn met mijnen weliswaar avontuurlijk is maar toch iets te gevaarlijk. 

We hebben twee opties, Vanaf Nouadibou het strand op en zo'n 500 kilometer door het zand langs de kustlijn naar de hoofdstad fietsen, Nouakchott. Weinig water, weinig eten en een grillige kustlijn waar verdrinking op de loer ligt. Andere optie is om de goederentrein in de nacht te nemen naar Choum. En daar kiezen we voor. Want dan zitten we midden in de Sahara en daar zijn we toch naar op zoek. Wie denkt dat een goederentrein een makkelijker optie is dan fietsen komt bedrogen uit. Dit is de ijzertrein. Nooit bedoeld om reizigers mee te nemen. A hel of a ride! Samen met de locals zitten we in de goederenwagons. Ogen, oren en neus zitten binnen mum van tijd vol met stof en zand. Het gebonk houdt ons uit de slaap en midden in de nacht springen we met fiets en al uit de trein en zitten we midden in de Sahara.