NEW HORIZONS feb2025
Mauritania to Senegal
WAY TO CHINGUETTI
Zand, zand, zand. Overal. In onze schoenen, oren, ogen, mond, kleren en in elke hoek van onze vrachtwagen. We voelen het 24 uur per dag. We vechten ertegen om ons voertuig in goede staat te houden. En soms willen we eraan ontsnappen. Maar als de zon ondergaat, verandert de stemming en kunnen we alleen maar zeggen: wat een prachtige wereld!
Sand, sand, sand. Everywhere. In our shoes, ears, eyes, mouth, clothes and in every corner of our truck. We feel it 24h hours. We fight against it to keep our vehicle in good shape. and sometimes we want to escape of it. But when the sun comes down the mood is changing and we can only say, what a wonderful world!
Een grote knal!
De neus van de vrachtwagen duikt diep in het zand en een seconde later worden we de lucht in geschoten. Vier wielen van de grond en we schrapen ons voor de impact. Het is een knal. Een grote. Onze vrienden achter ons vertellen ons later dat onze vrachtwagen op een raket leek. We kunnen niet geloven dat we een machine van 12 ton de lucht in konden lanceren. Maar dat deden we.
Niet de beste ervaring.
Maar we hebben het overleefd en tot onze grote verbazing? Niets gebroken? Niets beschadigd. Binnen in de wooneenheid lijkt er niets te zijn gebeurd.
We hebben zoveel geluk. De wind blaast het zand de lucht in. En het resultaat is een heel slecht zicht op het landschap. We kunnen geen sporen zien, heel moeilijk om gaten en hobbels te zien. En het moeilijkste is dat we nauwelijks ‘het zand kunnen lezen’. En dat is belangrijk. Lees het zand en bepaal of het zacht is of niet. ‘s Ochtends ging het nog wel, maar ‘s middags hebben we moeite om onze weg te vinden in de zandduinen. Het is dus een dag vol verrassingen…..we vonden het geweldig
A big bang!
The nose of the truck dives deep into the sand and a second later we are shot into the air. Four wheels off the ground and we brace ourselves for the impact. It is a bang. A big one. Our friends behind us tell us later that our truck looked like a rocket. We can’t believe we could launch a 12 ton machine into the air. But we did.
Not the best experience. But we survived and to our great surprise? Nothing broken? Nothing damaged. Inside the living unit, nothing seems to have happened.
We are so lucky. The wind blows the sand into the air. And the result is a very poor view of the landscape. We can’t see any tracks, very difficult to see holes and bumps. And the hardest part is that we can hardly ‘read the sand’. And that is important. Read the sand and determine whether it is soft or not. In the morning it was ok, but in the afternoon we have trouble finding our way in the sand dunes.
So it’s a day full of surprises…..we loved it .
EYE OF AFRICA
'Richatstructuur, of Guelb er Richât of ook wel het Oog van Afrika genoemd. Het is een geërodeerde geologische koepel, 40 kilometer (25 mijl) in diameter, veroorzaakt door een ondergrondse stollingsintrusie die de bovenliggende sedimentaire gesteentelagen vervormt, waardoor de rotsen als concentrische ringen worden blootgelegd met de oudste lagen in het midden van de structuur.'
Dat vertelt Wikiloc ons in een zin van bijna 50 woorden. Dus als je zoveel woorden nodig hebt om iets te beschrijven, laten we dan eens kijken. Twee dagen rijden door zandduinen en rotsen brengt ons naar het centrum van de wereld. Of dat lijkt tenminste zo. Wat een geweldige plek. Nadat we de laatste ringen van rotsen, stenen en zand hebben veroverd, dalen we af naar een enorm platform. We maken foto's, maar we weten ook dat ze je niet vertellen wat we zien.
Overnachten in het Oog van Afrika. Magisch.
'Richat Structure, or Guelb er Richât or also called the Eye of Africa. It is an eroded geological dome, 40 kilometers (25 miles) in diameter, caused by an underground igneous intrusion that deforms the overlying sedimentary rock layers, exposing the rock as concentric rings with the oldest layers exposed in the center of the structure'
That's what Wikiloc tells us in a sentence of almost 50 words. So if you need that many words to describe something, let's take a look. Two days of driving through sand dunes and rocks brings us to the center of the world. Or so it seems. What an amazing place. After conquering the last rings of rocks, stones and sand, we descend to a huge platform. We take pictures, but we also know that they don't tell you what we see. So be it.
Spending the night in the Eye of Africa. Magical.
TERJIT
Het is bijna niks. Klein stukje land verscholen tussen de stoffige bergen. Bomen en water. En na weken van zand en stof hebben we ons doel bereikt. De oase van Terjit. Super verfrissing in een dor landschap.
It's almost nothing. Small piece of land hidden between the dusty mountains. Trees and water. And after weeks of sand and dust we have our goal. The oasis of Terjit. Great refreshment in a barren landscape.
HIGHWAY
Highway in Mauritania. Not on Google Maps, but's there. Now we can cover a much bigger distance. Love it. Watch out for walking sand dunes.
NEW COUNTRY
‘Mensen ontmoeten in een grote overland truck is zo moeilijk!’ Dat dachten we. Maar in werkelijkheid is het andersom. We trekken veel mensen en dat vinden we leuk. Nu moeten we aan ons Arabisch werken. Frans is niet genoeg in Mauritanië.
‘Meeting people in a big overland truck is so hard!’ That’s what we thought. But in reality it’s the other way around. We attract a lot of people and we like it. Now we have to work on our Arabic. French is not enough in Mauritania.
SAHARA CROCODILES
Als je daar al meer dan 10.000 jaar ligt, zou je op een foto moeten staan. En dat deden we. We duwden onze vrachtwagens door een dor landschap, zo droog als het maar kan zijn. En midden in de woestijn is een poel met meer dan een dozijn krokodillen. Surrealistisch landschap. We kunnen niet geloven dat we naar krokodillen kijken midden in de Sahara. Eerst een jungle, nu een woestijn. Onze planeet verandert.
If you’ve been lying there for over 10,000 years, you should be in a picture. And we did. We pushed our trucks through a barren landscape, as dry as it can be. And in the middle of the desert is a pool with over a dozen crocodiles. Surreal landscape. We can’t believe we’re looking at crocodiles in the middle of the Sahara. First a jungle, now a desert. Our planet is changing.
THE FISH IS PAID DEARLY
‘De vis wordt duur betaald’. Een Nederlands gezegde.
En dat geldt zeker hier in Zuid-Mauritanië. We zijn urenlang bezig geweest met het binnenhalen van een kilometer lang visnet. We dachten dat we de lokale vissers hielpen, maar dat hadden we verkeerd ingeschat. Op het ritme van reggaemuziek uit een knetterende luidspreker halen we het net binnen. Resultaat, een paar kilo vis en een geweldige ervaring.
‘The fish is paid dearly’. A Dutch saying.
And that certainly applies here in South Mauritania. We have been pulling a kilometre-long fishing net for hours. We thought we were helping the local fishermen, but we had misjudged that. To the rhythm of reggae music from a crackling loudspeaker, we pull up the net. Result, a few kilos of fish and a great experience.
GREEN & COLORFUL
Na weken woestijn. Weken van stof, hitte en zand. We voelen dat we in de hemel aankomen. Groene, kleurrijke mensen, gelach, vreugde. Jonge jongens die bessen uit de bomen slaan. We maken nieuwe vrienden. We zijn nog steeds in Mauritanië, maar we voelen dat er een nieuw land op ons wacht.....
After weeks of desert. Weeks of dust, heat and sand. We feel that we are arriving in heaven. Green, colorful people, laughter, joy. Young boys knocking berries from the trees. We make new friends. We are still in Mauritania, but we feel that a new country is waiting for us.....
DIAWLING NATIONAL PARK
Ja, dat weten we. Dit zijn nog niet de ‘big five’, maar als je uit de woestijn komt, telt elke vogel. En als je heel goed kijkt, zie je misschien wel een krokodil op een van de foto’s.
Yes, we know. These aren’t the ‘big five’ yet, but when you come from the desert, every bird counts. And if you look really closely, you might spot a crocodile in one of the photos.
SAINT LOUIS
Na maanden woestijn zijn we eindelijk in Senegal beland. En wel in de havenstad Saint Louis. Al eeuwenlang de toegangspoort voor de Sahara en de Sahel.
After months in the desert, we finally arrived in Senegal. In the port city of Saint Louis. For centuries, the gateway to the Sahara and the Sahel.
BIKEPACKING SENEGAL
We hadden een plan. En best wel een goed plan. Maar na 20km konden we dat weggooien. Plannen in Afrika is vaak ondoenlijk. In de wirwar van sporen in het zand raakten we de weg kwijt en geen GPS die dat kon verhelpen. Back to basics. Veel met de lokale mensen praten en uit tientallen adviezen een keuze gemaakt. Nog even en we praten de lokale taal.
Gravelwegen. Veel. En we zouden ze allemaal willen fietsen.
Maar we moeten ook toegeven dat we ons moeten aanpassen aan het klimaat. Het is ongeveer 35 graden Celsius en dat vertraagt ons. We drinken heet water als thee uit onze flessen. De hete Sahelwind blaast in onze gezichten. Het is prachtig en het is hard. Zoals het hoort.
We had a plan. A good one. But planning in advance in Afrika is tricky. After 20km we lost our way and no GPS could show us the right track to cycle. So back to basics and talk to the locals.
Gravel roads. Lots of them. And we would love to cycle them all.
But we also have to admit, we have to adjust to the climate. It’s about 35 degrees celcius and that’slows us down. Drinking hot water like it’s is tea from our bottles. Hot Sahel wind blowing in our faces. It’s beautiful and it’s tough. Like it should be.
De eerste was dronken, de tweede was ook niet helemaal helder maar de derde was een schat. Vermoeid en gezandstraald kwamen we bij 36 graden hitte aan in Lompoul. Daar zou een slaapplekje moeten zijn maar de boel was gesloten. En terwijl de zandstorm aanwakkerde zochten we gedreven met onze fietsen naar een onderkomen. En zo waar, Mamalou nodigde ons thuis uit en binnen een mum van tijd veranderde Lompoul van een stoffig, dood dorpje voor ons in een levendige set huisjes waar we het prima naar ons zin hadden.
The first was drunk, the second was also not completely clear but the third was a treasure. Tired and sandblasted we arrived in Lompoul in 36 degrees heat. There should have been a place to sleep there but it was closed. And while the sandstorm was growing we searched frantically with our bikes for a place to stay. And luckily, Mamalou invited us home and in no time Lompoul changed from a dusty, dead village for us into a lively set of houses where we had a great time.
POPENGUINE
Intens, heet, luid. De mannen zwepen keer op keer de danseressen op. Totdat de extase wordt bereikt en de een na de andere flauwvalt, bij wordt gebracht en weer doorgaat. Eén van de dorpsbewoners is ziek en met deze intense ceremonie wordt de ziekte het dorp uit gejaagd. Ook voor ons een intense ervaring.
The performance was intense. The drummers energetic. And all was going on for hours. Sweeping up the ritme as fast as possible.
One of the village members is ill and with the dancing, the drumming, the intens atmosphere, the sickness is driven out of the village.
BANDIA NATIONAL PARK
THE ROUTE, FEBRUARI 2025
