LITTLE AFRICA
Cameroon in the hart of Africa, 2017
BONNE ANNEE...
Bonne annee, bonne annee....Het is 2017 en dat laten de Kameroenezen weten ook. Overal schalt uit de luidsprekers het bonne annee ons tegemoet. Kinderen, volwassenen, ouderen, iedereen lijkt vandaag in opperbeste stemming. Hoe armoedig de hutjes dan ook, dat stopt de mensen niet om iedereen een heel gelukkig nieuwjaar te wensen. En wij groeten enthousiast al fietsend terug. Zwaaien, lachen en groeten. Mooie dag. De eerste week op weg door Kameroen. Natuurlijk bloedje heet bij aankomst. Wij wilden warmte en dat hebben we gekregen. De eerste fietsdag leek het ons een goed idee om rond de flanken van Mount Kameroen te fietsen. Ding is 'maar' 4000 meter hoog dus hoe moeilijk kan het zijn.Moeilijk dus. Nog niet eens 100 meter boven zeeniveau en we leken al twee over de kook gebrachte fluitketels. Man, man, man, wat is het heet. En ik maar tegen iedereen zeggen dat ik niet tegen de kou kan en van hitte hou. De eerste dagen dus niet maar gelukkig acclimatiseert mijn lichaam en vind ik een fietsritme. Lisette heeft het wat zwaarder. Of het nou de hitte is geweest of het eten (gefrituurde koeienhuid, gebakken eieren met spaghetti, enz) ze heeft het bijzonder zwaar. Kwestie van willen kotsen maar niet kunnen kotsen. Gevoel in de benen is er niet. Of toch wel en is juist dat het probleem. We moeten ons stevig aanpassen aan haar lichamelijke omstandigheden. En dat doen we dan ook. Zo zijn we de hele wereld rond gefietst dus moet Kameroen ook lukken.
Het land is schitterend. Eigenlijk zijn er helemaal niet zoveel hoogtepunten en de belangrijkste hebben we in de eerste week al afgetikt. Een prachtige waterval in de jungle. Wel erg indrukwekkend.Het niet hebben van enorme hoogtepunten vinden wij helemaal prima. Want dat geeft ons de rust om op te gaan in het landschap en de mensen. En dat zijn meer dan voldoende hoogtepunten.Elke weg is een avontuur op zich. Volgens ons loopt er een geasfalteerde hoofdweg en als je het in je hoofd haalt om daarvan af te wijken beland je op de piste. En de kenners weten dan hoe laat het is. Een piste kan een redelijke stoffige weg van zand en stenen zijn. Maar veel vaker is de weg weggespoeld door het regenseizoen en beland je op een weg vol gleuven en kuilen zo groot dat je je nichtje van zeven er zo in kwijt kunt raken. Snelheidsrecords worden dan ook niet gehaald. Vooruit komen is al een overwinning op zich.Onze fietsjes voelen zich hier bijzonder goed thuis. Wat een gave bikes. Soms heb je in je leven dat technisch alles klopt en dat gevoel heb ik enorm bij deze krachtpatsers. Lekker dikke banden die met weinig lucht moeiteloos over keien denderen. Zal daar nog wel eens een apart stukje over schrijven. Voor nu, heb je het geld? Vergeet dat bloemetje voor je vrouw. Koop een Santos Travelmaster 3+ voor haar. Hele mooie ervaring.
Iedere reiziger hemelt altijd de lokale bevolking op. Niet zo gek wanneer je komt uit een hectische (werk)omgeving waar je altijd tijd te kort komt voor je naasten. Eenmaal op de fiets heb je alle tijd en dan blijken de mensen om je heen nog heel geschikt te zijn ook. Je zou eigenlijk je familie mee naar Afrika moeten nemen om meer tijd voor elkaar te hebben. Oppassen wat ik schrijf want ik weet zeker dat een paar familieleden gaan inschrijven voor de volgende tocht. Wat ons aan de mensen in Kameroen opvalt is de normale manier van omgang. Dat klinkt wat gek maar als fietsavonturier heb je vaak te maken met macho 18 jarige mannelijke hormonen lastposten die alles van je willen maar er vooral beter van willen worden. Of zit je ergens in de bush en word je gezien als een alien waar iedereen helemaal gek van word. Ok, zo extreem is het ook weer niet maar een goede lezer begrijpt wel wat we bedoelen. In Kameroen lijkende verhoudingen tussen ons en de lokale bevolking vanaf dag 1 op hetzelfde niveau te liggen. We hebben leuke gesprekken. We lachen, schudden handen en gaan goed met elkaar om. We voelen ons hier wel thuis. En dat is een lekker gevoel. En best wel speciaal als je nagaat dat wij hier rondkarren met een uitrusting waar een gemiddelde dorpsbewoner zijn hele dorp mee op kan kopen en dan nog geld over houdt voor een mooie vakantie naar Europa. Tja, de tegenstellingen zijn enorm. Laten we dan maar vooral in 2017 de tegenstellingen tussen mensen wegnemen. Twee blanken in donker Afrika die hartelijk worden ontvangen.Een mooi, kleurrijk maar vooral liefdevol 2017.
CAMEROON, THE MOVIE
MOUNT OKU
En weer lig ik op mijn snufferd happend in het zand. Grote buiteling. Steile afdaling vol met poederzand, stenen en rotsen gecombineerd met jeugdige overmoed. Niets gebroken dus we gaan gewoon door. Hoewel de afstanden die we maken in Kameroen dramatisch laag zijn wil dat niet zeggen dat we na een paar uurtjes fietsen klaar zijn. Bij de beklimming van Mount Oku waren we heel tevreden met 5 km in 2 uur tijd. Bèta's onder jullie kunnen het snel uitrekenen, 2,5 km per uur. Da's dan wel een combinatie van een beetje fietsen, klauteren over rotsen en valpartijen op hellingen van meer dan 18 procent. Een weg is er dan ook niet. Het is een spoor waar 4 wiel aangedreven auto's graag een blokje voor om rijden. Het enige wat we zien is een enkele geit en af en toe een verdwaalde boer die in een hutje op de berghelling woont. Hoe mooi is een menselijke geest. Thuis denken we aan snelheden van meer dan 30 km/h en dagafstanden rond de 200 km. Hier is alles anders en kijk je elkaar heel tevreden aan als er enige mate van vooruitgang is en je niet langzaam glijdend de berg af dondert. Gelukkig zijn is dus gewoon je verwachtingen bijschaven. Als ik achterom kijk moet ik lachen. Twee boerenmeisjes helpen Lisette de fiets omhoog duwen. Dat ze hier fietst, of liever gezegd, loopt is een Gods wonder. Twee weken ziek zijn en dan toch even zeggen: 'he, is het geen leuk idee om een van de hoogste bergen van Kameroen met de fiets en bepakking te beklimmen?' Mijn vrouw is een idioot. Een mooie, leuke, knappe idioot. Dat dan wel weer.
En hoewel het weer ontzettend zwaar is is het ook zo verschrikkelijk mooi, indrukwekkend. We hebben onze hele route om moeten gooien. Maar ook dat hoort bij het fietsreizen. Alles is anders geworden dan gedacht maar wat hetzelfde is gebleven zijn de mooie landschappen, de mensen en vooral het gevoel bij jezelf. Bij elke trap word je steeds een beetje meer Afrikaan. Als fietsers zit je middenin het stof samen met de mensen om je heen. Je voelt dezelfde ongemakken van corrupte politie ambtenaren, de verschroeiende hitte, het stof en zand dat overal in gaat zitten en de beperktheid van goed voedsel en helder water. En natuurlijk, voor ons is het maar voor een korte tijd maar toch voelt het goed om even mee te maken hoe de wereld buiten Nederland voelt. Dat helpt begrijpen waarom al de Kameroenezen allemaal wel iemand kennen die in Nederland, Duitsland, Frankrijk, enz is geweest.
BEAUTIFUL LITTLE AFRICA
Wij zitten in het Engelstalige gedeelte van Kameroen en laten daar nou net de onrusten zijn los gebarsten. De rest van Kameroen is Frans talig....lange geschiedenis. Iets met koloniën, oorlog, verdeling door de UN. Het resultaat is een soort België maar dan met bloedige protesten, aanslagen, brandende straten en stakingen. Spannende fietsomgeving maar wel een die we nauwlettend in de gaten houden. We proberen er omheen te fietsen maar dat is niet altijd mogelijk. Gisteren lag alles plat vanwege een staking. Behalve van de drinklokalen. Hoe minder men werkt hoe meer bier er wordt gedronken. Leuk als je van spanning houdt maar twee blanken op een fiets valt wel op bij een groep lallende drinkers. Dat kan goed gaan, maar soms ook niet. En om maar in die sfeer te blijven, de fietsdag zit erop. We zitten aan een vers biertje. Koud bier is hier niet te vinden maar vers bier wel. Je hebt ook niet vers bier. Daar kan je maar beter vanaf blijven. Voor ons spelen kinderen op een erf van een boerderij. Het is het droge seizoen. Er is voor heel even water en dan leeft iedereen op. De was wordt gedaan, eten gekookt en kinderen lurken aan publieke waterpunten. Alles gaat hier langzamer. En zo hoort het eigenlijk ook. We gaan er bijna aan wennen. Een klein meisje lacht haar tanden bloot zoals alleen Afrikaanse kinderen dat kunnen. We kunnen niets anders dan gelukkig terug lachen.Mooi Afrika, mooi Kameroen.
