Door de knieën
Natuurlijk, op een fietsfoto moet een fiets staan. Daar is eigenlijk niets tegenin te brengen. Maar toch, wie heeft er niet honderden dia’s in zijn kast staan, foto’s in zijn albums geplakt en images op zijn harde schijf of in de cloud opgeslagen met beelden van lange rechte wegen met daarop een zwoegende fietser. Allemaal even mooi maar ook allemaal even voorspelbaar. Is eigenlijk ook wel logisch. Dat soort foto's is gemakkelijk te maken. Je hoeft met je bezwete lijf niet van je fiets af. Cameraatje pakken, richten op je fietsmaat, klikken en weer doorgaan. Voor deze foto gingen we net een stapje verder. Toch even van de fiets gestapt en rustig om ons heen gekeken. We fietsen in Afrika, in Kameroen om precies te zijn. Bloedje heet, veel zand en bijzonder stoffig. Zweetdruppels op het been van Lisette vermengen zich met zonnebrandcrème en met het rode stof van de weg. Een herkenbaar beeld voor menig Afrika fietser. Aan de rechterzijde zie je twee jochies met een handkar. Een alledaags beeld in Afrika. Eigenlijk niets bijzonders. Maar de combinatie van de westerse fietser met de Afrikaanse jochies werkt prima. Je ziet de jongens even naar ons kijken en juist op dat moment druk ik af. Hoe gaat dat nu technisch? Mijn camera staat bijna op de grond. Ik heb ervoor gekozen om een redelijke groothoek te gebruiken. Oftewel: heel veel beeld. Om het gevoel van diepte te creëren kruip ik zo dicht mogelijk op de met stof bedekte schoen va Lisette. Achter haar been staan de bepakte fietsen. Je kan er nog net uithalen dat hier om twee westerse fietsers gaat. En dan is het wachten op verkeer dat langs ons heen rijdt. Brommertjes, auto’s, en in dit geval, gelukkig, deze twee jochies.
Een mensenoog heeft altijd de neiging om van een vertrekpunt naar een ander punt te kijken. Hier is het vertrekpunt het been van Lisette en het andere punt de jongetjes. En als je dat voor elkaar hebt heb je diepte en een leuke vakantiefoto. Daarvoor hoef je natuurlijk niet naar Afrika….Drenthe mag ook…
